Proficiat met je jubileum! Zo meldt WordPress me. Wanneer het jubileum net plaatsvond weet ik niet exact. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik niet zo actief ben de laatste tijd. En meer dan wat instagramfoto’s bekijken lukte me niet tijdens m’n nachtelijke borstvoedingssessies. Ook meldingen liet ik het laatste jaar liever achterwege. Om alles gewoon op m’n eigen tempo te kunnen doen.
Ik neem aan dat het een beetje obligatoir is, terugkijken op het laatste (eerste) jaar. De intenties met de blog hebben al snel een hele nieuwe wending gekregen. Waar ik wat wou verkondigen over moederschap en de algemene toestand van de wereld, is dat al snel verengd naar mezelf. En laat dat net kenmerkend zijn voor het laatste jaar. Een leven dat zich afspeelde tussen 4 muren. Terecht hoor, daar niet van. En nodig. Energie om me ook met andere zaken bezig te houden ontbrak. Het mag een wonder zijn dat ik enkele blogposts heb kunnen schrijven.
Maar de geboorte van mijn dochter heeft meer gebracht dan enkel een prachtkind. Hernieuwde energie. Mijn leven opnieuw in handen nemen. En dus ook niet meer geleefd worden. “Een nieuw begin”. Een zinnetje dat me niet toevallig aan de tekenfilm Alladin doet denken. Ooit mijn favoriete film. Ik zie de blik van m’n grootmoeder nog steeds voor me wanneer ze me betrapte op het oefenen van prinses Jasmiens oneliner “Ik ben geen lot uit de loterij”. Ik ben m’n 11-jarige zelf wat verschuldigd.. Op meer dan één vlak.
Moeder van twee
Tegen de muur staat een nieuwe stoel, nog niet uitgepakt. Binnen 5 maanden (wat gaat het snel) zal hij bij aan tafel staan. We gingen naar twee kinderen deze zomer. Nieuwe uitdagingen. Opnieuw een baby erbij, maar dat gaat toch net wat anders als er al een peuter rondloopt. Gezellig een toertje fietskarfietsen? Eerder de haal-die-vinger-uit-haar-oog-politie spelen. Kan ik de baby even van me afhalen, uit de draagdoek? Staat er meteen een peuter ter vervanging die om ‘mama, pakje’ roept. Hoe doe je dat, je twee kinderen content houden en evenveel aandacht geven? En vooral, hoe doe je dat als de vader niet in de buurt is? Ik try, maar ik error evenveel. En ik bedank Studio 100 even voor de verslaving die ze bij m’n zoon tot stand brachten. Zo kan ik me bij kritieke momententen alvast met eentje minder bezig houden. Babysit Youtube to the rescue. Volgende week alweer een nieuwe uitdaging. Hoe stop je een peuter met een slaapritueel van een uur in bed, terwijl de baby net dan haar clustermoment heeft. Maar ze zijn zo lief, weetjewel..
Verbreden van mijn wereld
Oogkleppen af. Ik ga weer buitenkomen, nieuwe dingen ontdekken, lezen. Of toch proberen. Eigenlijk doe ik dat graag, lezen. Altijd gedaan. Als het goede boeken zijn tenminste. Maar ik ben daar niet goed in, in goede boeken kiezen. En de zware boeken die ik de laatste jaren las van de moetens, brachten me ook niet bepaald leesplezier. Tips welkom dus.
Ook het buitenkomen gaat met vallen en opstaan. In het najaar heb ik een concert van Glen Hansard (aka de held) in m’n agenda staan. Samen met het lief. Daar kijk ik naar uit, maar echt.
Onlangs probeerde het lief ons ook te betrekken bij een culturele uitstap. “Hey, als we nu eens naar een zomervoorstelling gaan kijken? Overdag is er eentje met een circus. We nemen de baby en de peuter gewoon mee!” Dat leek een prima plan. Tot de agenda van het lief niet helemaal up-to-date bleek en hij die dag weg moest. Mocht ik alleen met de baby en de peuter cultureel gaan doen. Hier alvast een foto van dat eerste experiment.
O ja, het was nogal donker. En hij is getrokken door de peuterzoon. Die vooral zijn benen in beeld wou brengen. Omdat ie zich na een uur zo verveelde dat ik hem maar m’n gsm had toegestoken om een jengelend kind te vermijden.
A long way to go, maar we blijven positief! En ja, we hebben een bumba-show overwogen, maar we zijn niet gezwicht. Het is een haat-liefde-haat verhouding.
Een nieuwe wereld van sofie
Blij verrast was ik toen Femma deze blog in het lijstje van ‘de moeite waard om eens te lezen’ opnam. Maar ook een beetje beschaamd. Want ik stond er naast twee bloghelden De prinses op de kikkererwt en A perfect day for a picknick. Maar ik wil er wat energie in steken. De blogwereld wat beter leren kennen, meer exploreren en er zelfs stappen mee zetten op de sociale media. Ziehier de linken voor alvast instagram en twitter.
En ik ga via die andere nieuwe hype van het moment, mijn bullet journal, me eraan proberen te houden om wat vaker iets te posten.
Het zoeken naar de job
Onlangs vroeg iemand me of ik na die enkele weken bevallingsrust die me nog resten, opnieuw ‘op ziekenkas’ zou gaan. Ziek zijn wordt namelijk meer betaald dan moeder zijn. Maar nee, dat wou ik niet. Echt niet. Geen haar op mijn hoofd.
Ik voel me beter. Ik hoop dat het niet tijdelijk is, maar ik voel me energieker en ondernemender. Als ik hier naar m’n browser kijk, zie ik zelfs een vacaturepagina open staan. Terwijl ik pas midden september officieel begin met zoeken.
Er is een hoofdstuk afgesloten.
Niet zozeer dat van de burn-out. Het zou mooi zijn als ik daar al helemaal van af ben. Maar zo naïef ben ik niet meer. Ik wil me er ook niet meer door laten verrassen. Het hoofdstuk van m’n vorige werk is voorbij. De fouten die daar gemaakt waren, waren al langer duidelijk voor me. Deze zomer heb ik ook goed nagedacht over waar ik in de fout ben gegaan. En vooral hoe ik die fouten kan vermijden of herstellen. Dat heeft me gesterkt. Ook op andere vlakken in m’n leven.
eenwereldvansofie 